Θέατρο/Υποκριτική… Πώς, πότε και γιατί?
Η συνάντηση με το θέατρο εγινε πριν πολλά χρόνια, μαθητής δημοτικού είδα τον Θανάση Βέγγο, με μάγεψε η σκηνή αλλά και εκείνα που δεν έβλεπα , πίσω στο σκοτάδι. Η ιδέα να γίνω ηθοποιός μεγάλωνε κι έτσι αφού περιπλανήθηκα με το ερασιτεχνικό θέατρο όντας φοιτητής στο μαθηματικό, όταν τέλειωνα το πανεπιστήμιο πήρα την απόφαση και έδωσα εξετάσεις.

Μίλησε μας για το ρόλο σου στο «Όνειρο της Ιωνίας»
Ο Μιλτιάδης… που ξεκινάει μαζί με την παρέα του και καταλήγει ξένος ανάμεσα σε ξένους. Έμπορος στο επάγγελμα , φεύγει από το νησί του για τη Σμύρνη και μέσα στην δίνη του πολέμου γίνεται κατακτητής, , νέες ιδέες φωλιάζουν μέσα στο μυαλό του και θυμάται πως πίσω του υπάρχει το παιδί του.

Μια στιγμή από πρόβα ή παράσταση που σου έχει μείνει?
Η πρώτη συνάντηση , που ως άλλοι στρατιώτες είπαμε πάμε να βουτήξουμε με θάρρος στο εγχείρημα αυτό.

Γιατί να δούμε την παράσταση?
Διότι στη χώρα μας αποφεύγουμε να μιλήσουμε για αυτά που μας πονάνε και μας ξεβολεύουν, θυμόμαστε ότι μας συμφέρει και όπως μας συμφέρει. Αλίμονο σε έναν λαό που αρνείται να δει τα λάθη του , δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ . Και στο τέλος ίσως γιατί ήταν η τελευταία φορά που η Ελλάδα είχε ένα όραμα , ουτοπικό όπως απεδείχθη, αλλά όραμα.

Αν όχι υποκριτική, τότε τι?
Έλα ντε, κι εγώ το ψάχνω.. Εντάξει ίσως τα μαθηματικά αλλά και αυτά τι νόημα θα είχαν αν δεν υπήρχε το θέατρο.