Θέατρο/Υποκριτική… Πώς, πότε και γιατί? 
Ξεκίνησε στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, την Νέα Μηχανιώνα, φτιάχνοντας παραστάσεις με νέους ανθρώπους στην ευρύτερη περιοχή. Μολιέρο, Ιονέσκο μα και επιθεωρήσεις. Μετέπειτα στο Κέντρο Θεατρικής Έρευνας όπου συνάντησα τον πρώτο μου δάσκαλο, Πέτρο Ζηβανό. Τέλος στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου όπου η μέρα άρχιζε και τέλειωνε στην Πειραιώς 35. Θέατρο γιατί είναι κοσμογονία. Γεννιέται ένας κόσμος εκεί.

Μίλησε μας για το ρόλο σου στο «Όνειρο της Ιωνίας»
Ο Νικόλας όπως κάθε νέος της εποχής του ψάχνει να βρει τη δράση. Την κινητήριο δύναμη που ορίζει την ζωή των ανθρώπων. Και περισσότερο των νέων ανθρώπων. Το στίγμα που αφήνουν ως επόμενη γενιά. Θα είναι εντονότερο ή αχνότερο από τους προγόνους τους; Ειδικά στην Ελλάδα, όπου μέχρι την εποχή που εξιστορεί η παράστασή μας, το μέγα όραμα, η σκυτάλη που παρέδιδε η μία γενιά στην άλλη, ήταν η εκπλήρωση της Μεγάλης Ιδέας, η εκπλήρωση της Μεγάλης Ελλάδας. Ποιητές και στοχαστές συνέβαλαν στην σμίλευση αυτού του ιδεολογήματος. Παιδί φανατικό για γράμματα, ο Νικόλας με τους συντρόφους του παρασύρεται στην σκέψη πως αυτοί είναι οι εκλεκτοί που θα πραγματώσουν τα «γραμμένα». Και για αυτόν ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση: να ανακαλύψει στο μεγάλο ταξίδι τους, την αιμοβόρα φύση του ανθρώπινου πλάσματος.

Μια στιγμή από πρόβα ή παράσταση που σου έχει μείνει?
Θυμάμαι σε ένα από τα πρώτα περάσματά μας, να συνειδητοποιώ εκ των υστέρων ότι οι πράξεις βίας φανερώνονταν πανομοιότυπες και από τις δύο πλευρές του πολέμου. Ότι εν τέλει αυτά τα παιδιά , γιατί περί παιδιών επρόκειτο σε πολλές περιπτώσεις, έβλεπαν τον εαυτό τους να μετατρέπεται σε στυγνό σφαγέα παρά ελευθερωτή.

Γιατί να δούμε την παράσταση?
Γιατί ο Αντώνης και ο Γιώργος έφτιαξαν μία παράσταση με τόλμη και φαντασία. Μία παράσταση βασισμένη σε ένα υλικό, το οποίο πίστεψαν με όλη τους την ψυχή. Μία πίστη την οποία μεταλαμπάδευσαν σε όλους όσους παίζουμε στην παράσταση. Είναι μία παράσταση που ξύπνησε μία ολόκληρη εποχή δημιουργώντας έκπληξη την ώρα που συμβαίνει τόσο στους θεατές όσο και τους ηθοποιούς. Απελευθερώνει την φαντασία την ώρα που συμβαίνει και αυτό το θεωρώ εξαιρετικά σημαντικό.

Αν όχι υποκριτική, τότε τι?
Ίσως κάτι που θα είχε μία άμεση σχέση με την φύση, την γη. Κάτι που συγγενεύει με κάποιον τρόπο με την δουλειά μας.