Το τέλος της Μικρασιατικής Εκστρατείας, που είναι γνωστή ως Μικρασιατική Καταστροφή αποτέλεσε την ταφόπλακα της οποιασδήποτε Εθνικής φιλοδοξίας. Το τέλος της Μεγάλης Ιδέας σημαίνει και το τέλος της μεγάλης Ελλάδας. Τότε εγκαθιδρύεται και το ψευδώνυμο “Ψωροκώσταινα”. Αυτό το χαστούκι αποτέλεσε ένα Εθνικό τραύμα, το οποίο στην προσπάθεια μας να το επουλώσουμε, αποφύγαμε να έρθουμε αντιμέτωποι με την πραγματική αλήθεια, τις ευθύνες μας. Υποδείξαμε ως υπεύθυνους τις Μεγάλες Δυνάμεις και πήραμε ένα ρόλο προδομένου. Ένα ρόλο θύματος.

Η Ελλάδα όμως στο διάστημα 1910-19 διαγράφει τη πιο πετυχημένη της πορεία. Κι όμως το καταστροφικό τέλος δε θα μας αφήσει να μιλάμε για τίποτα άλλο παρά για την καταστροφή της Σμύρνης. Μην έχοντας το θάρρος να δούμε και να μελετήσουμε τα λάθη μας (πολιτικά και στρατιωτικά) που οδήγησαν στον ξεριζωμό του ελληνισμού από την Μικρά Ασία, και έτσι να επουλώσουμε αυτό το Εθνικό τραύμα, δημιουργήσαμε έναν άλλο μηχανισμό αντιμετώπισης του προβλήματος. Το πασάλειμμα. Αυτός ο μηχανισμός αποτέλεσε ένα θεμελιώδη τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε όχι μόνο τα εθνικά αλλά και τα κοινωνικά μας προβλήματα μέχρι και σήμερα. Μια πρόσκαιρη δηλαδή λύση του προβλήματος χωρίς την παραμικρή προοπτική για την οποιαδήποτε μόνιμη εξάλειψη του. Η αδυναμία μας να σταθούμε ψύχραιμα απέναντι στα προβλήματά μας, ίσως αποτελεί ένα βασικό λόγο για τον οποίο τίποτα δεν αλλάζει σε αυτή τη χώρα.

Ποιοι είμαστε εμείς οι Έλληνες; Τι μας κάνει Έλληνες το 2024; Ποιοι αποτελούμε αυτή τη κοινωνία; Ποια είναι η Μεγάλη Ιδέα σήμερα; Υπάρχει;