Θέατρο/Υποκριτική… Πώς, πότε και γιατί?
Πότε: Από την αρχή. Από το σχολείο όταν ήταν απλά ένστικτο ,τρόπος έκφρασης κ τρόπος για να χάσω μαθήματα παίρνοντας μέρος στις πρόβες της θεατρικής ομάδας του σχολείου.
Πώς: Με κάθε τρόπο μιας κ από τα ξέγνοιαστα χρόνια του σχολείου κ του παιχνιδιού πλέον έχει γίνει επάγγελμα ή καλύτερα τρόπος ζωής.
Γιατί: Γιατί έτσι. Γιατί έτσι Εκφράζομαι, έτσι Εξωτερικεύω ότι θέλω να επικοινωνήσω, γιατί έτσι μας αρέσει.

Μίλησε μας για το ρόλο σου στο «Όνειρο της Ιωνίας»
Στο όνειρο είμαι ο Νικήτας. Ο μεγαλύτερος της παρέας. Το πρότυπο τους. Ο παιδικός φίλος τους που εδώ κ χρόνια είναι στο στρατό, έχει πολεμήσει κ οι ιστορίες για αυτόν δίνουν κ παίρνουν στο νησί. Ιστορίες που τον έχουν κάνει κάποιου είδους ήρωα κ στα μάτια των φίλων του, αλλά κ στα μάτια όλων στο νησί. Αυτόν πάνε να συναντήσουν κ όλοι μαζί να γράψουν ιστορία (έτσι νομίζουν τουλάχιστον). Αμέσως όμως με το που τον συναντούν καταλαβαίνουν ότι κάτι έχει αλλάξει στον Νικήτα που ήξεραν.

Μια στιγμή από πρόβα ή παράσταση που σου έχει μείνει?
Όλη η διαδικασία των προβών μου φαίνεται σαν μια στιγμή. Γιατί από την πρώτη μέρα που σμίξαμε με τα παιδιά, σχηματίστηκε μια παρέα φίλων. Κάθε πρόβα ήταν σαν μια βόλτα με φίλους που όλοι μαζί συντονισμένα προχωράμε προς ένα στόχο. Τον στόχο. Την παράσταση. Αν πρέπει να ξεχωρίσω μια στιγμή είναι η πρώτη ανάγνωση στο σπίτι του φίλου μου του Αντώνη (του μοναδικού που ήξερα εξ αρχής). Η πρώτη φορά που σμίξαμε όλοι κάτω από μια στέγη κ μπήκε το πρώτο λιθαράκι για ότι έχουμε φτιάξει ως τώρα.

Γιατί να δούμε την παράσταση?
Αρχικά γιατί θεωρώ πως είναι μια πολύ καλή παράσταση. Μια παράσταση που θα έβλεπα κι εγώ αν δεν ήμουν μέρος αυτής. Κυρίως όμως γιατί είναι μια παράσταση που ασχολείται με μια Ελλάδα που δεν γνωρίζουμε κ που για κάποιο λόγο κάνεις δεν μιλάει γι’ αυτη. Μια εποχή που ούτε τα βιβλία της ιστορίας δεν μπορούν να μας μεταφέρουν τόσο καλά. Μια Ελλάδα μέσα από τα μάτια ανθρώπων της εποχής. Πληροφορίες βγαλμένες μέσα από τα ημερολόγια στρατιωτών που πολέμησαν σε αυτόν τον μεγάλο πόλεμο που έμελλε να σημαδέψει για πάντα τους πάντες. Μια βαθιά αντιπολεμική παράσταση, μέσα όμως από τα χαρακώματα του πολέμου, στην κυριολεξία.

Αν όχι υποκριτική, τότε τι?
Οτιδήποτε μου επιτρέπει να εκφράζομαι, να στοχάζομαι, να επικοινωνώ, να διασκεδάζω, να προβληματίζομαι, να προχωρώ σαν άνθρωπος, όπως μου δίνει την ευκαιρία να κάνω η τέχνη μου. Δεν ξέρω ακόμα ποιο είναι αυτό το υποκατάστατο όμως… και ευτυχώς. Η ζωή η ίδια ίσως. Άλλωστε ζω για να κάνω υποκριτική και κάνω υποκριτική για να ζω.